Oesterschelpen zoeken in Zeeland
Het was nog net niet een druilerige dag. Saai weer? Nee… saai weer bestaat niet. Maar de dag was grijs. Egaal, licht grijs. Op de dijk bij de Gatweg zijn lucht en zee bijna van een zelfde kleur. Ze lossen nog net niet in elkaar op.
Zaterdag 20 november. We zijn naar Zeeland gereden om oesterschelpen te zoeken. Na Heythuysen ging ook de workshop in Hoogerheide niet door. Corona strooide weer eens roet in het eten.
We gaan met onze beide honden; Kira en Rosie, op weg naar Scherpenisse. Daar zouden, volgens Karin, een van mijn volgers op Instagram, veel schelpen moeten liggen. Voor alle duidelijkheid. We gaan voor de lege, niet de volle schelp. Beiden zijn we geen fan van oesters. Wel van de zee.
Toen we aankwamen bij de dijk, stonden er wat auto’s geparkeerd. Druk was het er niet. Gezellig wel. Een paar duikers keuvelden na, aan hun voeten kratten met natte duikpakken. Een stelletje uit België had net de fles witte wijn open getrokken. Ze hadden oester geraapt en gingen zich daaraan te goed doen. Zij wezen ons de plek waar we de schelpen konden vinden.
Op het standje, onder aan de dijk, bleek hun aanwijzing te kloppen. Er lagen prachtige exemplaren, zoveel dat we binnen een half uur een tas vol hadden.
Terug in de bus, met koffie en een krentenbol, kijken we uit over het prachtig Zeeuwse polderland. De stilte wordt alleen verstoort door het geluid van scholeksters en meeuwen.
Thuis heb ik het zand van de schelpen afgespoeld. Daarna gaan ze de vaatwasser in. En ondanks de wasbeurt zal het hele verdere weekend, de huiskamer naar schelpen en zee ruiken.
