Stenen uit Carcans

We zijn al weer een week terug. De gewone gang is weer begonnen.  Twee weken geleden zijn we langzaam door midden Frankrijk afgezakt naar de Franse Atlantische kust. Op het dak van de bus een surfboard, in de bus een tas met wol, rondbreinaalden en de twee honden Kira en Rosie.
In de meivakantie is het nog rustig in Les Landes. De zee is  leeg. En de standen zijn verlaten. Ik raap er altijd stenen om te  verwerken in hangers. De stenen moeten qua vorm een goede ronding hebben. Ze mogen ook niet glad zijn. De verf moet er goed op blijven zitten. Stenen rapen is dus een secuur werkje. Maar het is heerlijk om rustig met je blote voeten langs de vloedlijn te lopen en steentje op te rapen. Je keurt ze in je hand, gooit ze daarna weer terug, soms neem je ze mee en heel soms zijn ze zelfs perfect. 

De eerste Carcan-steentjes zijn al weer geschilderd.